بوی پیراهن خونین کسی می آید

اشک در چشمان آسمان، حلقه زده است.
سال‏هاست زمین بغض خود را فرو می خورد و درونش پر از آتش است.
فقط تلنگرى دیگر باعث فوران این بغض فرو خورده خواهد شد.
فراتش از شرم به سرعت مى‏دود تا نگاهش به نگاه علقمه گره نخورد و هر آنچه در ساحل دیده فراموش کند.
هنوز بوى دود از خاطره بیابان به مشام مى‏رسد.
ظهرها خورشید از بهت، خیره خیره به زمین مى‏نگرد. انگار بعد از این سال‏ها هنوز روز واقعه را باور نکرده است.
عصر که مى‏شود آن‏قدر تلخ نگاهش را از روى زمین بر مى‏دارد که اندوهش در هواى غروب منتشر مى‏شود. اینجا هر روزش روز واقعه است.
اینجا هنوز گوش بیابان از نداى«هل من ناصر ینصرونى‏»زنگ مى‏زند و پشت زمین «انکر ظهرى‏» تیر مى‏کشد.
در شیار ذهن هر نخل بر ساحل علقمه صداى فریاد «یا اخا ادرک اخا» حک شده است.
این خاک هنوز بوى یاس مى‏دهد...
گوش هنوز در حسرت شنیدن آخرین «لاحول ولا قوة الا بالله‏» وامانده است.
و به هرکجا بنگرى تکثیر «هیهات من الذله‏» را در ذرات وجود حس خواهى کرد.
صداى زنگ کاروان آفتاب به گوشمان رسید.
هر سال خاطره یک کاروان، به این صحرا قدم مى‏گذارد.

یوسف، ای گمشده در بی سر وسامانی ها!
این غزل خوانی ها، معرکه گردانی ها

سر بازار شلوغ است،‌ تو تنها ماندی
همه جمع اند، چه شهری، چه بیابانی ها

چیزی از سوره یوسف به عزیزی نرسید
بس که در حق تو کردند مسلمانی ها

همه در دست، ترنجی و از این می رنجی
که به نام تو گرفتند چه مهمانی ها

خواب دیدم که زلیخایم و عاشق شده ام
ای که تعبیر تو پایان پریشانی ها

عشق را عاقبت کار پشیمانی نیست
این چه عشقی است که آورده پشیمانی ها؟

"این چه شمعی است که عالم همه پروانه اوست؟"
این چه پروانه که کرده است پر افشانی ها؟

یوسف گمشده! دنباله این قصه کجاست؟
بشنو از نی که غریب اند نیستانی ها

بوی پیراهن خونین کسی می آید
این خبر را برسانید به کنعانی ها